Hayatımın hiçbir döneminde sanatım yeterince değer görmedi. Sanatım ya da sanatlarım gerçekten güzeller miydi bilmiyorum ama ufak da olsa bir değeri hak etmeyecek kadar kötü olmadıklarına eminim.
Sanat hayatıma yazı yazmayı henüz bilmediğim bir dönemde resim çizerek başladım. Önceden yazı yazmayı öğrenmiş olsaydım sanat hayatıma da kesinlikle yazı yazarak başlamayı tercih ederdim ama kısmet olmadı.
Sanatımın değer görmeyişi ise sanat hayatımla paralel olarak başladı. Anaokulundayken yaptığım el işleri hep bir çekmecede durdu. Yaptığım patates baskılar buzdolabına bile asılmadı. Evin sağının solunun boyanması üzerine boyalarla ilişkim kısıtlandı. Sanatıma saygı gösterilmedi.
İlkokul beşinci sınıfta okumaya başladığım Monteyn’in denemeleri sayesinde yazının yazılabilir bir şey olduğunu ve benim de bir şeyler yazabileceğimi keşfettim. Sonuçta adı üstünde denemeydi. Deneyebilirdim. Tüm bunlara rağmen Monteign’in isminin doğru yazılışını hiçbir zaman öğrenemedim. (Samimiyetsizlik olmasın diye Google’dan da bakmak istemiyorum.)
Yazı yazmayı keşfetmemle birlikte ailem yüzünden yaşadığım sıkıntıların beni soktuğu ruh hallerini yarısı pembe yarısı mavi sayfalardan oluşan kokulu bir deftere yazmaya başladım. Oldukça karamsar şeyler yazdığım bu denemeleri okulumuza yeni gelen edebiyat öğretmenime okutmamla ilk karamsar ergen teşhisimi almış oldum. Sanatım yine saygı görmedi ve üstüne üstlük intihara meyilli olduğum varsayımıyla rehber öğretmenimle beş seans görüşmek zorunda kaldım. (Bu defteri lisedeyken beni “kitabını çıkaracağım” diye kandıran yalancı bir adama verdiğim için defter artık bende değil. Defter artık onun problemi.)
Lise döneminde çizim yapmaya başladım ve yağlı boya ile tanıştım. Yağlı boya yapmak beni çok mutlu etmişti. Tiner kokusuna da bayıldığım için yağlı boya sevgim zaman içinde artarak zirveye ulaştı. Bu dönemde yaptığım soyut çalışmalar ailem tarafından anlaşılmadı ve annem bu resimleri eve asmak istemedi. Oysa ben soyut çalışıyordum çünkü kopya çekmeden somut bir şeyler çizmeyi pek beceremiyordum. Ailem tarafından anlaşılabilecek somut şeyler çizmek istediğim için resim kursuna gitmeye başladım. Böylece sınavlara hazırlanabilir; üniversitede resim bölümü okuyabilirdim. Birkaç dersten sonra bu kursun üniversite sınavı başarımı etkileyeceğini düşünen annem yüzüden kursu bırakmak zorunda kaldım. Aslında ben de tam olarak bu kurs üniversite sınav başarımı olumlu yönde etkilesin istediğim için kursa başlamıştım ama annemin planları başkaydı. Sanatım ve isteklerim saygı görmedi.
Ben yine de soyut çalışmalarıma devam ettim. Bir keresinde erkek arkadaşıma doğum günü için bir resim yapmaya karar verdim. Birlikteyken yediğimiz şeylerin ambalajlarından, bana aldığı hediyelerin paketlerinden, beraber yaptığımız aktivitelerin biletlerinden bir kolaj yapmak için günlerce uğraştım. Doğum günü geldiğinde erkek arkadaşım “Ben bu çöpü eve götüremem” diyerek hediyemi kabul etmedi. Sanatım da ben de saygı görmedik. Ve ben bunun ne denli büyük bir travma olduğunu, bu olaydan yaklaşık 13 sene sonra, şu an bunu yazarken fark ediyorum.
Yaptığım resimlerin anlaşılmamasına o kadar üzülmedim çünkü yazı yazmakta her zaman daha başarılıydım ve yazmak, kimsenin onayını almama gerek kalmadan, tek başıma gizli gizli yapabileceğim bir şeydi.
Ben de yaptım.
Lisedeyken ilk kitabımı yazmaya başladım. Sonra ikincisini. Sonra üçüncüsünü. Sonra dördüncüsünü. Aynı zamanda senelerce günlük tuttum ve blog yazdım. Büyük ihtimalle asla yayınlamayacağım bu kitapları yazdığım için çok mutluyum. Daha sonra sildiğim tüm blogları yazabildiğim için de fazlasıyla sevinçliyim. Tuttuğum günlüklerde kullandığım şifreli dillerin çoğunu unutmuş olsam da yazdığım günlüklerle de gurur duyuyorum.
Çünkü bugün yazdığım her şeyi onlara borçluyum. Bir de monteyne. Adamın adı nasıl yazlıyor hala bilmiyorum. Yine de teşekkürler Montaigne.
Sanatım artık saygı gördü.
Bir Cevap Yazın